Een droom die niet uitkwam

Met het plan ‘automobielen te importeren, te verkopen en te repareren’ stichtten Cesare Isotta en Vincenzo Fraschini op 27 januari 1900 in Milaan hun bedrijf. Zij gebruikten hun achternamen als merk en zo werd “Isotta Fraschini’ in de autowereld bekend. In de zomer van 1934 verliet de laatste auto met hun naam op de grille de fabriek.

Op verzoek van de politiek moest het bedrijf vanaf dat moment vliegtuigmotoren gaan fabriceren. In de oorlogsjaren draaide de productie op volle toeren, maar toch ontstond er bij de directie de wens ooit weer eens auto’s te gaan bouwen. Voor het einde van de oorlog waren er al plannen uitgewerkt die voorzagen in een auto voor een uiterst welgestelde klantenkring. Een achterin geplaatste V8 met een inhoud van 3,4 liter en een vermogen van 125 pk moest de auto op een topsnelheid van 170 km/u brengen. Dat waren waardes die in 1945 in Italië verre van gebruikelijk waren!

De 43-jarige Fabio Luigi Rapi kreeg de opdracht een carrosserie te ontwerpen. Deze had veel binnenruimte met zes zitplaatsen en een langgerekt koetswerk voor ogen. Aan het bedrijf van Ugo Zagato werd de opdracht verstrekt dit ontwerp in tastbare vorm om te zetten. Er wordt tegenwoordig aangenomen dat Zagato slechts één carrosserie bouwde en dat de tweede een ombouw was van de eerste. Voor het nieuwe model koos de fabriek, met verwijzing naar de naamgeving die voor de oorlog gebruikelijk was, de naam ‘Tipo 8C Monterosa’. Over het precieze aantal prototypes dat is gebouwd is men het niet eens. Dat getal varieert tussen de drie en de zes exemplaren, waarbij slechts bewijs bestaat voor de beide Zagato’s en een cabriolet uit 1948. Het koetswerk van de luxueuze open versie kwam overigens niet bij Zagato maar bij Boneschi vandaan. Uiteindelijk ging de voorgenomen autoproductie bij Isotta Fraschini niet door omdat er geen toestemming werd verkregen van de Italiaanse overheid. In plaats daarvan ging de fabriek zich toeleggen op de productie van scheepsmotoren.