Als het niet past, dan maken we het passend!
 
Omdat er binnen de motorsportgemeenschap geen autofabrikant bestond die een voordelige en praktische raceauto-transporter aanbood nam men het heft in eigen hand. Ontwikkelingen zoals bij de Tempo Matador in Duitsland en de talrijke varianten op basis van de Morris in Engeland bleven niche-producten en al gauw kwam de over de hele wereld geliefde VW Transporter onder de aandacht van renstal-eigenaren. Er was goedkoop aan tweedehands Volkswagens te komen en het model kon makkelijk tot een verlengde versie voor het vervoer van een raceauto worden omgebouwd. De enige eis was dat het model een laadbak had.

Om raceauto’s te vervoeren was het nodig het laadoppervlak te verlengen. Dat verlengen ging natuurlijk niet vanzelf wat er was een flinke ingreep in het oorspronkelijke ontwerp voor nodig. Een geschikt middenstuk moest bij een andere bakwagen worden verwijderd – zowel het raamwerk als de zijkanten – en middels bekwaam handwerk naadloos voor de achteras worden ingevoegd. Op deze min of meer eenvoudige manier kon een VW bakwagen individueel op lengte worden gemaakt. Ook het feit dat het onderstel met de stalen zijkanten een groot deel van de stabiliteit bepaalde maakte de Volkswagen Transporter voor dit doel zo geschikt. Het monteren van een nieuw middenstuk deed daaraan niets af. Ondanks alle geschiktheid van het VW-ontwerp, kan natuurlijk niet verzwegen worden dat door de grotere wielbasis de handelbaarheid van de auto onvoldoende was, wat natuurlijk in eerste instantie aan de grote draaicirkel te merken was.

Dergelijke VW raceauto-transporters werden wereldwijd ingezet en niet alleen in Duitsland, Nederland of België, maar ook in de Verenigde Staten zagen vele teams in de VW een ideale basis voor conversie.